Πριν αναφερθώ στο  βιογραφικό του αγαπητού σε όλους μας κυρ Νίκου, όπως τον αποκαλούσαμε, θα ήθελα να σας ενημερώσω για το πώς φθάσαμε, οι αθλητές του, στην μοναδική εκδήλωση τιμής, εν ζωή, που πραγματοποιήσαμε για τον Νικο Ζαχαρίαδη.

 

Όλα ξεκίνησαν από μια παρέα φίλων, που σφηριλάτησαν αυτούς τους δεσμούς φιλίας από την εποχή που ήταν συναθλητές στον Ηρακλή με προπονητή τον Νίκο Ζαχαριάδη. Χαίρομαι που είμαι ένας από αυτούς και που είχαμε την αρχική ιδέα να μαζευτούμε όλοι οι παλαιοί αθλητές του και να τον τιμήσουμε, εν ζωή το 1998. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία για όλους μας και πηγή ζωής για τον κυρ Νίκο… Τότε με ένα κάλεσμα, απόδοσης τίμης στον Νίκο Ζαχαρίαδη,  συγκεντρωθήκαμε περισσότεροι από 100 αθλητές του.. όλων των γενεών. Η εκδήλωση τιμής έγινε στην φιλόξενη αίθουσα συγκεντρώσεων του  Καυτανζόγλειου σταδίου, το χώρου που υπήρξε το δεύτερο σπίτι του Νίκου για 40 χρόνια…

 

Ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν ήταν ένας απλός προπονητής, ήταν ο άνθρωπος που ενέπνευσε και καθοδήγησε πολλές γενιές αθλητών, ήταν ο άνθρωπος που δίδαξε τις αρχές του ερασιτεχνικού αθλητισμού και με την αστείρευτη φλόγα του μας μετέδωσε τις πραγματικές αξιες τις ζωής..

 

Ο Νίκος καταγότανε από την Ανατολική Ρωμυλία αλλά γεννήθηκε το 1926 στην Αθήνα και από την ηλικία των δύο ετών εγκαταστάθηκε μόνιμα με την οικογένεια του στη Θεσσαλονίκη. Ως μαθητής φοίτησε στο 3ο γυμνάσιο Θεσ/νίκης και είχε ιδιαίτερη κλίση στα φιλολογικά μαθήματα… Ένας καθηγητής του είχε πεί ότι ΄΄θα εγκληματίσει εάν δεν γίνει φιλόλογος΄΄. ’Ομως τον κέρδισε ο αθλητισμός και δεν σπούδασε –ζώντας βεβαίως σε μια πολύ δύσκολη εποχή με την γερμανική κατοχή.

 

 Αμέσως μετά τη απελευθέρωση αρχίζει να γυμνάζεται στο γήπεδο του Ηρακλή που τότε βρισκότανε στο χώρο που σήμερα βρίσκεται το χημικό τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, ένα στάδιο με 333μ. και 5 διαδρομές. Ο νεαρός ξανθομάλλης και με τα γαλανά μάτια Νίκος αγωνίζεται σε δρόμους ημιαντοχής, πήδαει μήκος και τριπλούν και φυσικά συμμετέχει στη σκυταλοδρομία 4Χ400μ.

Το 1947 στρατεύεται ενώ στη χώρα γίνεται εμφύλιος πόλεμος και αφού περάσει από τα βουνά της Στερεάς Ελλάδας καταφέρνει να βρεθεί στη μονάδα αθλητισμού του στρατού  λόγω της επίδοσης των 7,00μ. που πέτυχε στο άλμα σε μήκος γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον τότε υπεύθυνο εθνικό προπονητή..

Οι σειρήνες των σωματείων της Αθήνας τον θέλουν με μεταγραφή αλλά ο επίσημος Ηρακλής με ενέργειες του καταφέρνει να τον μεταθέσει στην Θεσσαλονίκη γιατί ήταν η σημαία του Ηρακλή.. 

Μέχρι την ηλικία των 30 χρόνων αγωνίζεται και διακρίνεται σε Παμβορειοελλαδικό επίπεδο. Προφανώς οι συνθήκες προπόνησης  δεν του επέτρεψαν να διακριθεί σε υψηλότερο επίπεδο… 

 

Ίσως γιαυτό το λόγο ο διψασμένος για ανεκπλήρωτες αθλητικές διακρίσεις Νίκος στρέφεται με μεγάλη διάθεση για προσφορά στην προπονητική καθοδήγηση των αθλητών του ΗΡΑΚΛΗ και μένει  πιστός επί 42 ολόκληρα χρόνια (1955 -1996).  Αυτοδίδακτος, με μεγάλη προσπάθεια να βρεί στοιχεία προπονητικής, σε μια εποχή που ουσιαστικά δεν υπήρχαν επιστημονικά συγγράμματα, αλλά με πολύ αγάπη για αυτό που έκανε «γαλούχισε» πολλές γενιές αθλητών.

Γύμνασε ακατάπαυστα,  με φυσική παρουσία στο στάδιο από πολύ πρωϊ μέχρι αργά το βράδυ,  5 γενιές αθλητών που τον αγάπησαν ως δεύτερο πατέρα τους, κυρίως  για την ανιδιοτέλεια του χαρακτήρα του και την μεγάλη διάθεση προσφοράς που τον χαρακτήριζε. Εκτός από τις ρίψεις γύμνασε αθλητές από όλα τα άλλα αγωνίσματα και μάλιστα ταυτόχρονα – σε αρκετές χρονικές περιόδους γύμναζε ταυτόχρονα πάνω από 30 αθλητές …Αυτή η πολυμέρια απασχόλησης στα διάφορα αγωνίσματα είναι αδιανόητη στις ημέρες μας, με δεδομένο ότι ζούμε στην εποχή της εξειδίκευσης. 

Αλλά πιο σημαντική ήταν η καθημερινή πολύωρη αφοσίωση στα ΄΄παιδιά΄΄  του και στο μοναδικό τρόπο που μας ανέβαζε στην προπόνηση με τις αστείες ιστορίες και τα ανέκδοτα του…  Όμως στους αγώνες ήταν πολύ απαιτητικός όχι για τον εαυτό του αλλά για την ομάδα, για τον ΗΡΑΚΛΗ. Τρελλενότανε για να καταφέρει να βγάλει πρώτο τον Ηρακλή.  Και γιαυτό γεύθηκε πολλές επιτυχίες σε Πανελλήνιες ομαδικές νίκες…  

Δημιουργήματα του, κυρίως στην αρχή της καριέρας τους ήταν οι μεγάλοι πρωταθλητές μας  Πατουλίδου,  Πατρώνης,  Γιαννούλης,  Παμπαλιάρης και εκατοντάδες άλλοι διεθνείς ή όχι αθλητές μας….

Αξίζει  να συμπληρώσω ότι ο Νίκος υπήρξε και υπεύθυνος φυσικής κατάστασης στο ποδοσφαιρικό τμήμα του αγαπημένου μας ΗΡΑΚΛΗ.

 

Το 1997, έχοντας σταματήσει την ενεργό προπονητική του καριέρα, αναλάβαμε ως χώρα τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004.  Εκείνη την περίοδο μιλώντας μαζί του μου εξέφρασε την αμφιβολία εάν θα ζεί μέχρι τότε για να προλάβει να δεί Ο.Α. στην πατρίδα του…Προσπαθούσα να διασκεδάσω τις αμφιβολίες του και του έλεγα ότι θα τους δούμε μαζί.. Όμως δυστυχώς μας άφησε την 1η Σεπτεμβρίου 1999 και το κενό του είναι δυσαναπλήρωτο…

Από το 2010 ο Σύνδεσμος Βετεράνων αθλητών στίβου διοργανώνει κάθε χρόνο αγώνες στίβου στη μνήμη του. Το 2012, έστω και καθυστεριμένα, ένας αγωνιστικός χώρος, το κλειστό προπονητήριο των δρόμων και των αλμάτων του Καυτανζογλείου Σταδίου ονομάσθηκε αίθουσα Νικου Ζαχαρίαδη, αποδίδοντας, η επιτροπή διοίκησης του σταδίου, τον φόρο τιμής στον δάσκαλο που μας γαλούχησε αθλητικά και ανθρώπινα.. Δίδοντας το όνομα του Νίκου Ζαχαριάδη σε αυτό το κλειστό γυμναστηρίο  θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα τον θυμόμαστε οι παλαιοί και θα παραδειγματίζονται οι νεώτεροι μαθαίνοντας την ιστορία αυτού του ανθρώπου.

 

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που γνωρίζουν την ιστορία για αυτούς… Με αυτή την έννοια ο Νίκος θα είναι αθάνατος…

 

Σημείωση: Ευχαριστώ τον κ.Μουρατίδη Νίκο, ιστορικό του αθλητισμού, για τις πολύτιμες πληροφορίες του σχετικά με την καταγωγή και την αθλητική καρίερα του Νίκου Ζαχαριάδη.

 

 

Από τον Πλουταρχο Σαρασλανίδη